Një ditë në mëngjesin e bardhë
Kur ne befas i hapem sytë
Pikëzat e djerses sonë
Na shëndrisnin në ballë e fytyrë
Dhe avulloheshin si meteorët në univers.

Krijuam kosmose të vogla kristalore
Lindur nga lodhja dhe djegiet tona
Që as edhe mbas vdekjes sonë
Nuk do t’i shkisim dot nga koka.

Para se ta fillojmë ditën e re
Më ngritje e rënje shifrash
Të një karruzeli absurd
Dhimbje e frikë për, e nga të dashurit
Që nuk mund ti fshehim fare.

Sillemi vërdallë
Sikur t’ishim fëmijë të vegjël
Në një botë të çoroditur
Pa ditur çka të bëjmë më shumë,
Çfarë loje të re të shpikim
Për ta ushqyer edhe pak
Jetën tonë të mbyllur në rreth.

Një ditë në agim, pas natës së trishtuar
Jashtë errësires së frikes sonë
Ne do të dalim nga nëntoka si Ante
Dhe do të lindet fati ynë i përbashkët
Për të treguar një histori të re.

Ngjarje që do të na përcjellë përgjithmonë
Do të bëhet Epokë Reference për ne
Ashtu si thuhet në mësimet e historisë
Para ose pas Epokës së Re
Ne do të themi ;
Para ose pas Covid 19

                                                                           06 prill 2020

Ringjallje

Kur bjeshka m’ra mbi supe
dhe jeta gishtat n’melodi funerali çakërdiste,
vajtova shumë
vajtova gjersa çdogjë u shtjerr
Kur më gozhduan mëkateve t‘huaja
më morën për t’vdekur,
e kur varre tokave dhe zemrave hapeshin
u përshfaq stralli yt
e morti n‘theqafje treti

Klitha
aq sa m’zuri gryka
vdekjen m’i trembë
mëkatin-nyje m‘i zgjidhë,
klitha
aq sa zanat ndër kroje ndalën,
u magjepsën
e trastë shpresash
mbi supe m’ngarkuan
klitha
aq sa botes çdo qelizë
u rrënqeth,
çdo fije bari, çdo gjeth
u ndal pezull para se t’bjerë
e sërish frymoi
N’at za
miliona dhembje
miliona shpresa shkrirë…

Pashë shkambin si hapet
dhe ngritjen drejt qielli
frymën tande në çdo fije bari
gjethin si sërish me erën vallzoj
dhe miliona shpresa ringjalljes së pafajsisë
pashë unë...

                                                                           13 prill 2020

Kohë e pakohë

Dielli gdhinë 

Si piktor që përdor të njëjtat ngjyra shprese,

Në pëlhurë reshë

Pikturë e përkohshmë në kohë trishtimi.

E shpirtrat, të vetmuar, iu bashkohen reve

Në personazhe transparente,

Në rrugëtimin drejt harresës

Duke ngecur për pak kohë në dhimbjen e kujtimeve.

Të shumtë shkuan pa lamtumirën e fundit

Në rrugëtim grafikash,

Në fitoren e armikut të pa-urryerr

Ku askush s’do kërkoj hakmarrjen.

Listat shtohen,

trupat ushqejnë tokën,

Në luftën e shekullit tonë

Fituesit rrinë mbyllur.

                                                                      09 prill 2020