Ardita Lajçi - Gjocaj

Më vjen në ëndërr

Pa e kuptuar, të kërkoja nëpër vite,

Ty muza e shpirtit tim.

Në fantazinë time,

Të kam pikturuar me ngjyra jete.

Nuk e di përse e ndiej mungesën tënde,

Kur kurrë s'ke qenë në jetën time.

Vjen epshore me hapa të heshtur kuturu,

Zvarritesh mendimeve t'mia.

Klithjet tua, brenda meje

zgjojnë instiktin e bishës së uritur.

Me sy të zhvesh e të pushtoj

Si një lumë i rrëmbyeshëm derdhem mbi shtratin tënd

Në mes na lidh një fije e padukshme,

Sikur më vjen nga botë tjetër.

Nuk e di përse e ndiej relievin tënd brenda meje.

Botë mistike!

Në qiellin e mbuluar me tis errësire,

takohemi në epokalipsin e ëndrrave.

Prapë ti ik, kur dita puthë aurorën,

kthehesh me përendim dielli.

Unë i nënshtrohem pritjes,

Për tu takuar përseri në ëndërr

Atje ku të kam ngritur në piedestalin e shpirtit,

Si shtatore pa emër.

Shaip Beqiri

Dritë fshehtësie

U nisa në këtë udhëtim me këngën e me pak magji

Kafkat e fjetura t`i kthej ndër legjenda e rima

Në vargun e fundit të barazohem me ato vetëtima

Që portat e kyçura të shekujve i çelin me poezi

Dola nga vetja të arrij atje ku me gjak s`munda

Në udhën e pashkelur ku koha si lulen më harron

Hirit të fikur që djeg derisa fjalën ma frytnon

Në fund të detit të këngës lë shtegun pa gjurma

Kot më kërkoni atje ku as vetë s`munda të arrij

Çdo vargu t`i vë përbrenda një sy e një kumbonë

Me më zgjuar me buçimë ujvarash në udhë të vonë

Tash i prekur me dritë fshehtësie u nisa të vij

Fundësitë e jetës t`i gjej ndër rima e metafora

Sipër trungut të gjakut të më rrëzëllejë kurora

Fahrije Kllokoqi

Aromë burri

I shtrenjti im! 

Ato dy fjalë të thjeshta 

të munguara kaherë, 

sa shumë thanë për mua; 

më ngrohën zemrën në këtë acar dimri...

I miri im! 

Unë, po atë natë, 

të futa thellë kaltërsive 

të syve të mi... 

Nuk dihet, thashë, 

mund të ndodhë një 

mrekulli!... 

Fshehtas, i vjedhim shikimin 

njëri-tjetrit, 

kënaqemi, jetojmë 

çastet 

me frikën se do të 

duhemi shumë, 

pastaj do të humbim, 

do lëndohemi.

Miradie Maliqi

Mezi lindi ajo ditë e varur në çengelin e shpresês,

dhe ëndrra e gurtë mori frymë. 

E thinjur lutja, me duart qiellit 

e mendimi vinte i bukur si bukuria e lindjes.

Po e lashtë ajo dëshirë se të vërtetës do ti

xhveshej lëkura, jo për gjë tjetër

po veç mos të lëngonte më mungesa.

Mezi lindi e uruara ditë e qeshi dielli i acartë

në numërimin e nëntë të atij muaji prushi.

Ti erdhe vogëlushe, u bëre dita ime më e bukur,

e fryma ime frymoi me aromën tënde

Jo rrallë e gjej veten në psherëtime.

Dhe më çfaqesh ti! 

Të rinjoh kur ma dridh zemrën. 

E di, ma përkujton sërish se jam gjallë,

dhe zgjat ato duart e tua të vogla,

përpiqesh të gjesh, mos ka mbetur akoma,

ndonje vend bosh, ndonjë hapsirë 

rreth zemrës time të pa pushtuar, që ta pushtosh.

Pastaj më vesh me sy shprese 

sikur do të thuash:

Jam vargu yt i përvuajtur, 

jam dielli yt! 

Mos e përtyp ditën me qepalla të akullta

se gjërat e vogla krijojnë lumturinë.

Fëmijët e vegjël janë më të mëdhenj se bota,

kur i përkëdhel syri i dritës, 

e asnjë errësirë nuk është e errët,

ti më ke mua! 

Jam Hana, e nesërmja e yte.

Ymer Shkreli 

të parin flamur e ngulni në zemrën time

të parin flamur pas besës

unë kam vetëm një zemër dhe një tokë

në tokë shkilni të gjithë me mëkatet

për zemër e pritni radhën

të dytin flamur e ngulni në maje të gjuhës

të dytin flamur pas gjakut

unë kam vetëm një gjuhë dhe një djep

në gjuhën time betohuni se jini vëllezër

e në djep betejë e madhe ju pret

të tretin flamur e ngulni në shpirtin tim

e hiqni vallen e shtogut

o unë kam një Kosovë dhe një flamur

në Kosovën time e hudhni farën 

e fluturën e keni flamur

të katërtin flamur e ngulni në maje të botës

e maja e botës është në kokën time

hej unë kam veç një kohë për betim

kokën time e shqelmoni lirisht si djallin

se betimi është ky që dhashë

Vaxhid Xhelili

Sa herë ia shtëngoj telat harfës së kujtimit

Ëndrrat e tua hipur mbi kalin e shkumuar

Bëjnë fotografi

Shkallëve të Universitetit

Unë i rebeluar insaloj sy rrugëve

Shesheve të lodhura nga këmbësorët

Prishtinës ia sjell te hunda tamblin e nënës

Me kalerimet e mia

Të shfrenuara o Zot

Valdet N. Berisha

Për ty është diku

Një rrugë pa mbishkrim, e pafund

Që ta mori hijen me vete

Për ty është diku

Një rrugëplot gjarprinj, plot thika të ndryshkura

Plot gurë më të pikëlluar se lulja

Për ty është diku

Varri i rezervuar në pako cigaresh

Era që të shpon me gjethe

Për ty është diku

Kënga e operuar nga kanceri

Tingujt e tu të shpërndarë

Për ty është diku

Fundi i fluturimit të pulëpardhave

Trokitje e ujëvarave në mjegull.

Skender Buçpapaj

Ti e di, Lumbardh, më shumë se çdo njeri tjetër unë jam lum

Unë e di, Lumbardh, ti më shumë se çdo lum tjetër je njeri

Ne jemi vëllezër binjakë të lindur në të njëjtin çast nga e njëjta

Shtatzani ne jemi të lindur vëllezër binjakë

Djepi im dhe shtrati yt larg e larg janë në tokë

Shtrati yt dhe djepi im pranë e pranë janë në qiell

Në djepin tim të qiellit kur unë kam qarë ti ke ardhur sa

herë e më ke pajtuar

Kur ti ke klithur unë kam ardhur sa herë e të kam

pajtuar në shtratin tënd të qiellit

Ti nuk më pritet kur erdha në Prizren, s’lashë kënd pa pyetur

Ka ikur atje ku e nuk e ka nata, dita nuk e ka

Më thanë të gjithë në qytetin e zambaktë

Me petalet hoje hënash të bardha, hënash të verdha, hënash blu

Nga brigjet e ezaneve deri tek brigjet e kumbonave nga rrjedh ti

Në Kosovë ti i ke vëllapritur, i ke shoqëruar kudo të

gjitha mungesat e mia të mëdha

Në Kosovë ti i ke paraqitur kudo të gjitha mungesat e mia të mëdha

Deri te pika më e përgjakur e lotit

Deri tek pika më e përlotur e gjakut

Rrjedha jote, mendje më e shpejtë se mendja e njeriut

Nuk i pasqyron brigjet mbi krahët e lumit

Rrugët mbi krahët e brigjeve, pemët mbi krahët e rrugëve

Zogjtë mbi krahët e pemëve, retë mbi krahët e zogjve

Diejt mbi krahët e reve

As të papërjetshmit e tjerë, as të papërjetshmet e tjera

Nuk pasqyron as mua vëllain tënd, as ty vëllain tim

As dashurinë, as amshimin, as vuajtjen, as pasionin nuk e pasqyron

As të përjetshmit e tjerë, as të përjetshmet e tjera

Kapërceva mbi të gjitha urat e tua

Në qytetin me mbrëmjet bionde të shirave kaçurelë

Më shumë se lum, ti e di, unë jam njeri

Dhe sikur të kaloja nën të gjitha urat e tua

Nën të gjitha urat e lumenjve të tjerë vëllezër dhe jovëllezër

Sado të doje ti, unë nuk do të shndërrohesha në lum

Sado të doja unë

Megjithëse më shumë se çdo lum tjetër je njeri

Edhe po të kaloje mbi të gjitha urat e tua

Mbi të gjitha urat e lumenjve të tjerë vëllezër dhe jovëllezër

Ti prapë nuk do të shndërroheshe në njeri

Sa herë, për të ardhur tek ti

Më kanë zënë tabanët e këmbëve në dhé të fundit të oqeaneve

Më kanë zënë flokët e kresë në yje të majave të qiejve

Unë s’jam më i vjetër se ti e ti s’je më i ri se unë

Ti je më se lum, o Lumbardh, unë jam më se njeri

Mustafë Xhemaili

Do të vij si shiu paparitmas me rrebesh

Mbi dritaren tënde të zemrës verës së ngrohtë

Mbi çarçafët e bardhë të mendimit të pluskojë ujshëm

Do të vij si shiu papritmas me rrebesh

Si shiu do të vij pa hetueshëm nën lëkurë të të futem

Në mendime ngroht të prekë me gishtat e padukshëm

Në qiellin tënd të lotëve të ngrirë të pikërrojë gëzueshëm

Si shiu do të vij pa hetueshëm nën lëkurë të të futem

Do të vij si shiu si shiu do të vij

Ta shuaj zjarrin e verës ta ngrohë freskun e dimrit tënd

Krejt befasisht të futem brenda teje të mos dal nga aty

Do të vij si shiu si shiu do të vij të krijoj ylbergëzimin te ti

Isuf Sherifi

Eja mik,
si kurrë më parë kam pastruar rrotën e hekurt
që hap derën e hyrjes në ndërtesën ku banoj
pastaj edhe dorezën e derës,
pragjet, dyert, duart,

eja,

si kurrë më parë kam pastruar dritaret,
ballkonin, lulet, fotografitë në mur,
parketin, tepihët, karriget, fotelet, librat, kuzhinën, wc-në, banjon,
vitrinat, televizorin, telekomanadat, llambat…
gjithçka që mund të jetë shtrat i vrastarit covid,

eja,

si kurrë më parë kam mbushur kuzhinën me gjësende ushqimore
edhe podrumin e kam bë zap,
nuk i dihet se sa do të na mbajë ngujuar ky armik,
kam edhe ujë edhe verë me bollëk
për të larë duart dhe trurin për të shpërlarë.

Eja mik, eja,

do të të pres me duar të veshura me dorëza të bardha
do më gjeshë në këmbë, flej ulur
katër vetë jemi në 100m katrorë dhe dëgjohemi shpesh
flasim me zë të lartë sepse maskat na i mbysin tingujt
dhe ngase e respektojmë distancën sociale prej dy metrash.

Lajmet e tri gjuhëve i lexojmë, dëgjomë, e i komentojmë; shqip, gjermanisht, anglisht
dhe japim përfundime se kjo luftë me këtë virus do zgjasë edhe më shumë
për aq sa ne do ta nënvlerësojmë vogëlsinë e tij,
për aq sa ne do të nënçmojmë këshillat që të trusim në shtëpi,
dhe për qa sa ne do ta mbiçmojmë madhësinë tonë.

Eja mik, gjithçka e kam dezinfektuar me kujdesin më të madh
as një mizë nuk fluturon në perandorinë time prej 100 metrash katrorë
dhe mos më thuaj që nuk të thirra; eja, po munde,
kur udhët shëndetësore, sociale, ekonomike, politike…
na i ka bërë lëmsh covid-i i 19të
dhe jetët e frymët na i thith sikur pika të nxehta tambli.